Terapia kwiatowa Bacha wzięła nazwę od nazwiska angielskiego lekarza homeopaty i bakteriologa żyjącego w pierwszej połowie naszego stulecia, dr. Edwarda Bacha, który pragnął znaleźć prostą i dostępną dla wszystkich metodę leczenia. Dzięki swej nadzwyczajnej wrażliwości rozwinął on niezwykłą zdolność wyszukiwania roślin skutecznych w terapii różnych chorób. Co ciekawe, roślinami tymi okazały się prawie wyłącznie
dziko rosnące, nie trujące i przedtem prawie zupełnie nie postrzegane jako leki pospolite rośliny polne i leśne. Terapię lekami kwiatowymi Bacha można stosować samodzielnie w razie problemów natury emocjonalnej i psychicznej, będących źródłem większości przewlekłych bólów głowy. Jest ona także doskonałą kuracją wspomagającą każde leczenie, w którego powodzeniu znaczną rolę odgrywa przywrócenie równo-wagi duchowej pacjenta. 38 leków kwiatowych Bacha koryguje negatywne stany psychiczne (np. lęk, niezdecydowanie, niepewność, samotność, nadwrażliwość, nadmierną podatność na wpływ innych, obojętność, rozpacz, wyczerpanie umysłowe lub fizyczne) i uwalnia pacjenta od ich szkodliwych następstw. Ich uzdrawiające działanie wykorzystuje fakt, że nieharmonijny, negatywny stan umysłu osłabia wytrzymałość organizmu na stres i choroby, utrudniając również samowyleczenie.
Punktem wyjścia metody Bacha były jego badania anomalii flory bakteryjnej jelit, które zaowocowały wynalezieniem szczepionek nozodowych nazwanych od jego nazwiska lekami jelitowymi Bacha (ich liczbę rozszerzył później John Paterson). Bach stwierdził, że w wielu przypadkach można rozpoznać zdegenerowany drobnoustrój, który pacjent nosi w sobie, na podstawie temperamentu chorego. Podzielił on ujemne stany psychiczne na 7 grup, które odpowiadały 7 grupom bakterii zasiedlających układ pokarmowy
