KIŁA WRODZONA PÓŹNA. Objawy i przebieg kliniczny. Kiła wrodzona późna może wystąpić jako na-stępstwo kiły wrodzonej wczesnej nie leczonej lub utajonej. Zmiany występują najwcześniej w 4-5 roku życia, lecz również mogą się ujawnić dopiero w wieku dojrzałym. Zmiany kiły wrodzonej późnej nie różnią się klinicznie od zmian w trzeciorzędowej kile nabytej. Występują przeważnie ogniska chorobowe w skórze, jak też i we wszystkich narządach. Krętki są bardzo nieliczne, a zaraźliwość bardzo mała. Zmianami najbardziej charakterystycznymi są kilaki. Są to guzy powstające głęboko w tkance podskórnej lub też wychodzące z kości lub okost- nej. Początkowo guzy są twarde, później rozmiękają i przebijają się na zewnątrz. Kilaki mogą również powstawać i w ośrodkowym układzie nerwowym i w narządach wewnętrznych.
Charakterystyczne dla kiły wrodzonej są kilaki miękkiego i twardego podniebienia, jak również kości czaszki i twarzy (ryc. 180). Zmiany kiłowe w trzonach kości goleniowych powodują w następstwie ich wygięcie szablowate. Do rzadko
Hutchinson występujących objawów należą zmiany stawowe i kostno-stawowe. Najbardziej charakterystyczne są zmiany w stawach kolanowych, przebiegają one bez objawów ostrych. Ruchy w stawach kolanowych przeważnie nie są ograniczone.
Dawniej przypisywano duże znaczenie rozpoznawcze zmianom w uzębieniu. Wówczas nie brano pod uwagę zmian spowodowanych krzywicą. Obecnie za umiany znamienne dla kiły wrodzonej uważa się tylko zmiany siekaczy’ znane pod nazwą zębów Hutchinsona oraz zmiany pierwszych trzonowców, tzw. zębów Fourniera.
Hutchinson wraz ze zmianami górnych siekaczy stwierdzał jednocześnie zapalenie miąższowe rogówki oraz głuchotę. Jest to tzw. t r ó j z e s p ó ł Hutchinsona.
